நாற்காலி அரசியலும் அரசியல் சித்தாந்தங்களும்

நாற்காலி அரசியலும் அரசியல் சித்தாந்தங்களும்

பொருளடக்கம் 

1. முகவுரை
2. அரசியல் நிலையானது
3. வலதுசாரி x இடதுசாரி
4. ஆரியர் x திராவிடர்
5. பார்ப்பன இயக்கம்
6. திராவிட இயக்கம்
7. நீங்கள் எந்தப் பக்கம்?
8. அரசியலில் நடிகர்கள்
9. முடிவுரை

முகவுரை

நடிகர்கள் கட்சி தொடங்குவது என்பது சினிமா செய்தியா? அல்லது அரசியல் செய்தியா? அல்லது விளையாட்டு செய்தியா? என்பது குறித்து சொல்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை. ஒரு வேளை அரசியல் செய்தியின் கீழ் வந்தால் நடிகர்கள் என்ன மாதிரியான அரசியலை முன்னெடுக்க போகிறார்கள் என்பது கவனிக்க வேண்டியதாகும். 

நாற்காலி அரசியல் தவறில்லை, ஆனால் பிரதான அரசியல் என்பது யார் அதிகாரத்தை வைத்திருக்கிறார்கள், அதை எப்படிப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதைச் சுற்றியே உள்ளது. முதலில், மக்களாகிய நாம் இந்திய அரசியலை வரலாற்று ரீதியாக எப்படி அணுகியுள்ளோம் என்பதை ஆராய்வோம். இதன் அடிப்படையில், இந்திய அரசியல் கொள்கைகள் பற்றிய நுண்ணறிவைப் பெறலாம்.

அரசியல் நிலையானது

இந்திய இசையை பொறுத்த வரையில் ச-ரி-க-ம-ப-த-நி (Sa-Re-Ga-Ma-Pa-Dha-Ni) மற்றும் மேற்கத்திய இசையை பொறுத்த வரையில் டோ-ரெ-மி-பா-சோ-லா-டி (Do-Re-Mi-Fa-So-La-Ti) என்று உலகளவில் அடையாளம் காணப்பட்ட அல்லது ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட அடிப்படை இசை ஒலிகளான ஏழு ஸ்வரங்களுக்குள் தான் இசை வெளிப்படும், திரைப்படங்களில் கதாநாயகன் ஜெயிக்கும் போது வில்லன் தோற்கடிக்கப்படுகிறார், குடும்பங்களுக்குள் உறுப்பினர்கள் சண்டையிடலாம் ஆனால் இறுதியில் மீண்டும் ஒன்று சேரலாம். இவை தொடர்ந்து நிலை மாறும் உலகில் நீடித்து நிற்கும் உண்மைகள் ஆகும். அது போல அரசியலில் “வலதுசாரி x இடதுசாரி” கொள்கை தான் நேற்றும் இன்றும் நாளையும் என்றும். மொத்தத்தில், அரசியல்வாதிகள் மாறலாம் ஆனால் அரசியல் நிலையானது அதாவது அரசியல் கொள்கை நிலையானது.

வலதுசாரி x இடதுசாரி

வலதுசாரி என்றால் “மக்களுக்கு எதிரான அரசியல்” என்று சொல்வதை விட “சமத்துவத்திற்கு, சகோதரத்துவத்திற்கு, சுதந்திரத்திற்கு எதிரான அரசியல்” என்று வரையறுக்கலாம். இடதுசாரி என்றால் “மக்களுக்கு ஆதரவான அரசியல்” என்று சொல்வதை விட “சமத்துவத்திற்கு, சகோதரத்துவத்திற்கு, சுதந்திரத்திற்கு ஆதரவான அரசியல்” என்று வரையறுக்கலாம். உதாரணமாக, இந்தியாவில் ஆர்.எஸ்.எஸ், பா.ஜ.க வலதுசாரி முகத்தைச் சேர்ந்தது. தி.மு.க, கம்யூனிஸ்ட் இடதுசாரி முகத்தைச் சேர்ந்தது, காங்கிரஸுக்கு இடது மற்றும் வலது சாய்ந்த தலைவர்கள் உள்ளனர்.

சமகால அரசியல் அமைப்புகளில், வலதுசாரித் தலைவர்கள், மக்களை ஏமாற்றுவதற்குத் தங்களின் உண்மையான நிகழ்ச்சி நிரல்களைத் திறமையாக மறைத்து விடுகிறார்கள். நேர்மாறாக, இடதுசாரித் தலைவர்கள், அவர்களின் நேரடியான தன்மைக்கு பெயர் பெற்றவர்கள், பல சாதாரண குடிமக்கள் இத்தகைய நேரடித் தன்மையை ஏற்றுக்கொள்வதில் அனுபவிக்கும் சவாலில் வேரூன்றிய பொது எதிர்ப்பை அடிக்கடி எதிர்கொள்கின்றனர். எனவே, மக்களாகிய நாம் அரசியல் கொள்கைகளை உன்னிப்பாக அவதானித்து அடையாளம் காண்பதுடன் வலதுசாரி மற்றும் இடதுசாரி அரசியலை வேறுபடுத்திப் பார்க்க வேண்டும்.

ஆரியர் x திராவிடர்

"ஆரியர் x திராவிடர்" அரசியல் என்ற சொற்றொடர் வரலாற்று ரீதியாக இந்திய அரசியல் நிலப்பரப்பில் குறிப்பிடத்தக்க அம்சமாகும். இந்தப் பின்னணியில், திராவிடர்களின் “பார்ப்பனர் x பார்ப்பனர் அல்லாதோர்” அரசியலை நோக்கி, பார்ப்பனர் அல்லாதோர் நலன்களுக்கு சம உரிமை அளித்து, பார்ப்பனர்களின் ஆதிக்கத்திற்கு சவால் விடுக்கிறது. இந்த வரலாற்று அரசியல் இயக்கவியலை எதிர்கொள்ள, பார்ப்பனர்கள் “இந்து x இந்து அல்லாதோர்” அரசியலை வெளிப்புறக் கண்ணோட்டத்தில் பயன்படுத்துகின்றனர், அதே நேரத்தில் பார்ப்பனர்களின் ஆதிக்கத்தை உறுதி செய்வதற்காக இந்துக்களை ஒடுக்கும் உள்நோக்கத்துடன் சாதிப் பிரிவினைகளை வலியுறுத்துகின்றனர்.

இதற்கிடையில், வெளிப்புறக் கண்ணோட்டத்தில், தமிழ் தேசியவாதிகள் “தமிழர் x தமிழர் அல்லாதோர்” மற்றும் தலித்துகள் “தலித் x தலித் அல்லாதோர்" என்று மாற்று அரசியல் உத்திகளாக வாதிடுகின்றனர். இருப்பினும், இந்த மாற்று இயக்கவியல் ஆரிய நலன்களுக்கு முன்னுரிமை அளித்து, திராவிடர்களை ஒடுக்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டது. தெளிவாகச் சொல்வதென்றால், “இந்து x இந்து அல்லாதோர்”, “தமிழர் x தமிழர் அல்லாதோர்” மற்றும் “தலித் x தலித் அல்லாதோர்" பிரிவினைகளை முன்னிலைப்படுத்துவது பார்ப்பனர் அல்லாதோர்களின் நலன்களை முன்னேற்றாது, அது பார்ப்பனர்களுக்கு மட்டுமே நன்மை பயக்கும். எனவே, இந்த பிளவுகளுக்கு அப்பால் ஒற்றுமையை உருவாக்குவதும், பார்ப்பனர்கள் மற்றும் பார்ப்பனர் அல்லாதவர்களிடையே உள்ள இயக்கவியல் பற்றிய உண்மையான புரிதலைப் பெறுவதும் உண்மையான முன்னேற்றம் மற்றும் சமமான அதிகாரம் பெறுவதற்கான முக்கியமான படிகள் ஆகும்.

பார்ப்பன இயக்கம்

8 ஆம் நூற்றாண்டில், பக்தி இயக்கத்தின் மூலம் பௌத்தம் மற்றும் சமண மதத்தின் மீது இந்து மதம் தனது செல்வாக்கை நிலைநாட்ட முயன்றது. இந்த காலகட்டத்தில் பார்ப்பனர்கள் இந்த மத சமூகங்களுக்குள் பிளவுகளை தீவிரமாக வளர்த்து, குடும்ப வாழ்க்கையின் புனிதத்தை வலியுறுத்தி இந்து மதத்திற்காக வாதிட்டனர். இதற்கு நேர்மாறாக, பௌத்தமும் சமணமும் மனிதாபிமானம் மற்றும் துறவு கொள்கையின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தினர். 12 ஆம் நூற்றாண்டின் போது பௌத்தமும் சமணமும் இந்திய மத மற்றும் அரசியல் இயக்கவியலில் இருந்து மறைந்தன.மேலும், மன்னராட்சியின் போது, ​​இந்து மதத்திற்குள் உயர் சாதியினருக்கும் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியினருக்கும் இடையே சாதி அடிப்படையிலான பதட்டங்கள் அதிகரித்தன. பார்ப்பனர்களின் அரசியல், சாதி மற்றும் மதச் செல்வாக்கு முக்கியத்துவம் பெறத் தொடங்கியது, சமூக அடுக்குகளை உறுதிப்படுத்தியது, சாதிப் பிளவுகளை வேரூன்றியது.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில், காந்திக்கும் ஜின்னாவுக்கும் இடையிலான அரசியல் பிளவுகளின் போது இந்துக்களுக்கும் முஸ்லீம்களுக்கும் (இந்து x முஸ்லீம்) இடையே பதட்டங்கள் அதிகரித்தன. இது குறிப்பாக காந்தி படுகொலை, பாபர் மசூதி இடிப்பு, மும்பை குண்டுவெடிப்பு, குஜராத் ரயில் எரிப்பு மற்றும் அயோத்தி கோவில் என உச்சக்கட்டத்தை எட்டியது. இதே போல், 19 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் போது இந்துக்களுக்கும் கிறிஸ்தவர்களுக்கும் (இந்து x கிறிஸ்தவர்) இடையே பதட்டங்கள் அதிகரித்தன. இது குறிப்பாக சாதி வேறுபாடின்றி மக்களைக் கல்வி கற்கவும் உயர்த்தவும் கிறிஸ்தவ மிஷனரிகள் செய்த முயற்சிகளால் குறிக்கப்பட்டது. இந்த வெறுப்பின் நீட்சியாக, கந்தமால் வன்முறை, மண்டைக்காடு கலவரம் போன்ற சம்பவங்கள் அரங்கேறின.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், திராவிட நாகரிகம் என உலக அறிஞர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சிந்து சமவெளி நாகரிகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து, திராவிடர்களின் முக்கியத்துவத்தைக் குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தவும், கைபர்-போலான் கணவாய் வழியாக இந்தியாவிற்குள் ஆரியர்கள் நாடோடியாக குடியேறியதை மறைக்கவும், பார்ப்பனர்கள் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தை சிந்து சரஸ்வதி நாகரிகம் என்று மறுபெயரிட்டதில் இருந்து ஆரியர்களுக்கும் திராவிடர்களுக்கும் இடையிலான “ஆரியர் x திராவிடர்” மோதல்கள் வேகம் பெற்றது. இந்தக் காலக்கட்டத்தில், இந்துத்துவ முகமூடியின் கீழ் பார்ப்பனர்களை மேம்படுத்துவதற்காக ராஷ்டிரிய சுயம்சேவாக் சங்கம் ஸ்தாபிக்கப்பட்டது. அதே சமயம் அனைத்து சாதி, மதத்தினருக்கும் சம உரிமை என்ற நிலைப்பாட்டுடன் திராவிடர்களுக்கு ஆதரவாக நீதிக்கட்சி உருவாக்கப்பட்டது.

திராவிட இயக்கம்

இந்திய அரசியல் நிலப்பரப்பில், "ஆரியர் x திராவிடர்" அரசியலின் வரலாற்றுச் சூழல், திராவிட இயக்கத்தால் தூண்டப்பட்ட பார்ப்பனர் அல்லாதோர் இயக்கத்தின் தோற்றத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. திராவிட இயக்கம் என்பது பார்ப்பனர் அல்லாதோர், கிறிஸ்தவர், இஸ்லாமியர், பௌத்தர், சமணர், சீக்கியர் உட்பட அனைத்து மக்களுக்கும் “சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம்” ஆகிய கொள்கைகளை முன்வைக்கிறது.

சுயமரியாதை, பெண் உரிமை, தமிழ்ப் பண்பாடு, திராவிட நாகரிகம் எனப் பல்வேறு கூறுகளை உள்ளடக்கி நாடகம், திரைப்படம், எழுத்து, சொற்பொழிவு எனப் பல்வேறு துறைகளில் மக்களுடன் நேரடியாக பயணித்து அவர்களுக்காகக் உரிமைக்குரல் எழுப்பியது திராவிட இயக்கம். இவ்வகையில், தமிழ்நாட்டில் சமூக மற்றும் அரசியல் சித்தாந்தங்களை வடிவமைத்த இயக்கம் திராவிட இயக்கத்தின் அடிநாதமாக விளங்கும் தி.மு.க ஆகும். மேலும், திராவிட இயக்கத்தின் முகமாகத் திகழ்ந்த பெரியார், உலகளவில் சமூக நீதித் தலைவர்களிடையே தனித்து நிற்கிறார், ஏனெனில் தி.மு.கவின் செயல்திறனுள்ள முயற்சிகளால், பெரியார் தான் வாழ்ந்த காலத்திலேயே அவர் பேசிய சில சமூக மாற்றங்களை நேரில் கண்டார் என்றால் அது மிகையாகாது.

நீங்கள் எந்தப் பக்கம்?

இந்தியாவின் சிக்கலான மத கட்டமைப்பானது, முஸ்லீம் மற்றும் கிறிஸ்தவ மதங்களை உள்ளடக்கிய தொடர்ச்சியான பதட்டங்களுக்கு மத்தியில், சாதி இயக்கவியலில் வேரூன்றிய உள் மோதல்களுக்கு மத்தியில் இந்து மதத்தின் மேலாதிக்கத்தால் குறிக்கப்படுகிறது. மக்கள் தொகையில் 3% மட்டுமே உள்ள போதிலும், பார்ப்பன சமூகத்தின் ஆதிக்கம் பரந்த சமூக கட்டமைப்பிற்குள் அதிகார இயக்கவியல் பற்றிய குறிப்பிடத்தக்க கேள்விகளை எழுப்புகிறது. இந்தியாவின் இந்த வரலாற்று சிக்கல்கள் அதன் அரசியல் மற்றும் சமூகக் கட்டமைப்பை ஆழமாக வடிவமைத்துள்ளன, இது ஒன்றியத்தின் அடையாளம் மற்றும் வளர்ச்சிப் பாதையில் அவற்றின் ஆழமான தாக்கத்தை விமர்சன ரீதியாக ஆராயத் தூண்டுகிறது.

இன்றைய சூழ்நிலையில், இந்தியாவில் இரண்டு இயக்கங்கள் அதன் சமூக-அரசியல் நிலப்பரப்பை வடிவமைத்துள்ளன: பார்ப்பன இயக்கம் மற்றும் திராவிட இயக்கம். தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம் மற்றும் இந்தி பேசும் பகுதிகளின் தனிப்பட்ட அடையாளங்களை மதிக்கும் அதே வேளையில் சமூக நலன்களை பாதுகாக்க திராவிட இயக்கம் பாடுபடுகிறது. இதற்கு நேர்மாறாக, பார்ப்பன இயக்கம் பார்ப்பனர்களின் நலனுக்காக மட்டுமே பாடுபடுகிறது, இதற்கு பின்தங்கிய இந்துக்களை ஆதரவாளர்களாகப் பயன்படுத்துகிறது. இந்த பின்னணியில், நாம் ஒவ்வொருவரும் வரலாற்றின் எந்தப் பக்கத்துடன் இணைந்திருக்க விரும்புகிறோம் என்பதைத் தீர்மானிக்க வேண்டும்.

அரசியலில் நடிகர்கள்

இந்தியாவின் நவீன கால அரசியல் பயணம் சமூக நலனுக்காக அயராது பாடுபட்ட அரசியல் தலைவர்களால் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. காந்தி, நேரு, அம்பேத்கர், பெரியார், அண்ணா, கலைஞர் போன்ற வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க தலைவவர்களில் இருந்து ராகுல், ஸ்டாலின் போன்ற தற்காலத் தலைவர்கள் வரை அவர்களின் முயற்சிகள் நம் ஒன்றியத்தின் முன்னோக்கிப் பாதையை வரையறுத்துள்ளன. இதற்கிடையில், நமது ஜனநாயக கட்டமைப்பிற்குள் நடிகர்கள் அரசியலுக்கு வரும் போது, ​​அவர்களது அரசியல் கொள்கைகளின் செயல்திறன் கவனிக்கப்பட வேண்டும்.

அதிகாரத்தை வைத்திருப்பவர்களால் தான் “அரசியல்” நடத்தப்படுகிறது. இந்நிலையில், நாற்காலி அரசியலை குறி வைத்து நடிகர்கள் உட்பட யார் அரசியலுக்கு வந்தாலும், ​​அவர்கள் வழக்கமாக ஒரு பக்கத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பார்கள்: ஒன்று சமூக நீதியை ஆதரிப்பது அல்லது பழைய சார்புகளுடன் ஒட்டிக்கொள்வது. இவ்வகையில், அவர்கள் ஏற்கனவே முன்வைக்கப்பட்டதை பின்பற்ற முனைகிறார்கள் மற்றும் அதை மட்டுமே பின்பற்ற முடியும். எனவே, நடிகர்கள் அரசியலுக்கு வருவது நாம் கொண்டாடுவதற்கு ஒன்றும் இல்லை, மாறாக நடிகர்கள் தங்கள் அரசியலை சமூக நலனுக்காக போராட பயன்படுத்துகிறார்களா அல்லது பொதுச் சேவை என்ற போர்வையில் தங்கள் சொந்த நலனுக்காக பயன்படுத்துகிறார்களா என்று கேள்விகளை எழுப்புகிறது.

இந்தியா, குறிப்பாக தமிழ்நாடு மற்றும் ஆந்திரப் பிரதேசம் நாற்காலி அரசியலில் ஈடுபடும் நடிகர்களைக் கொண்டாடுகிறது, இது ஒரு சோகமான உண்மை. ஏன் நடிகர்கள் அரசியலுக்கு வரக்கூடாதா? அப்படியல்ல, நடிகர்களும் நிச்சயமாக வரலாம். ஆனால், நடிகர்கள் மிக உயர்ந்த பொதுச் சேவையில் நேர்மையான அர்ப்பணிப்பைக் காட்டாமல், தனிப்பட்ட ஆதாயத்திற்காக நாற்காலி அரசியலில் ஈடுபடும் போது விமர்சனம் எழுகிறது.

முடிவுரை

வரலாற்றோடு நெருக்கமாகப் பிணைக்கப்பட்டுள்ள “அரசியல்” எப்போதும் போலித்தனத்தை விட மக்களின் நல்வாழ்வைச் சுற்றியே உள்ளது. ஏனெனில், உலகளாவிய அரசியலின் போக்கு மக்களின் கூட்டு விருப்பத்தால் தீர்க்கமாக வடிவமைக்கப்பட்டு, செயல்படுத்தப்பட்டு, இயக்கப்படுகிறது. இவ்வகையில், சினிமா கவர்ச்சி மூலம் நடிகர்கள் அரசியலுக்கு எளிதாக வந்தாலும், திரைப்படங்களில் நடிகர்கள் எவ்வளவு சுவாரஸ்யமாகத் தோன்றினாலும், திரையரங்கில் முண்டியடித்துக் கொண்டிருந்த ரசிகர்கள் திடீரென தொண்டர்களாக மாறினாலும், அரசியல்வாதிகளின் எதிர்காலம் இறுதியில் “மக்கள்” என்ன முடிவு செய்கிறார்கள் என்பதை வைத்தே தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

வாசித்தமைக்கு நன்றி.

வணக்கம்.